“Gaat het regenen? Oef, dat wordt weer een lange dag.”
Met meer dan de gebruikelijke interesse volgen mijn vrouw en ik tegenwoordig de weersvoorspellingen. In het bijzonder die voor de woensdag en de donderdag. Dat zijn onze vaste oppasdagen waarop respectievelijk een of twee (woensdag) en drie (donderdag) kleinkinderen aan onze zorgen zijn toevertrouwd.
Het weer bepaalt in belangrijke mate hoe zo’n oppasdag zal verlopen. Wordt zon, droogte en een aangename temperatuur voorspeld (en komt dat ook uit, wat altijd de vraag is?), dan weten we: dit wordt een makkie. Lekker naar buiten, spelen in de tuin met zand en water, stoepkrijten, wandelen naar een speeltuintje, fietsen: de tijd vliegt voorbij. Van zonnige, droge en warme oppasdagen krijg je als oppasgrootouders energie.
Maar voorspelt de weerman of weervrouw regen en koude dan weten we dat ons een zware dag te wachten staat. Het betekent: binnen blijven en daar proberen de tijd zo goed mogelijk door te komen. Met knutselen, voorlezen, spelletjes, spelen en – als laatste redmiddel en altijd een succes – tv kijken en chips eten. Ook zo’n oppasdag is leuk, maar vreet wel energie.
Een regenoppasdag duurt eindeloos. ’s Ochtends gaat de tijd nog best snel. Die paar uurtjes tot de lunch en de voorgeschreven slaapjes zijn zo voorbij. Maar na de middag lijkt er een soort vertraging in het tijdsbesef op te treden en duren de minuten uren. Nog maar weer een spelletje? Nog maar weer een boekje? Vooruit dan maar, al hebben ook de kinderen daar zelf meestal weinig zin meer in. Die weten vaak ook niet meer waar ze het zoeken moeten en dus liggen we uitgeteld op de grond en de bank naar Coco Mellon of Pretlettertjes te kijken. Lang leve kinder-Netflix!
Toch proberen we altijd ook bij regen en koude minimaal een keer per dag even naar buiten te gaan. Meestal tegen de zin van het kroost (“Zullen we even naar buiten gaan?” “Nee!”) , maar dat is een kwestie van hup, even een frisse neus halen jongens. Het is vaak ijskoud en onaangenaam klam buiten, maar kinderen moeten gewoon niet de hele dag binnen zitten. En, bijkomend voordeel, het breekt de dag een beetje.
De laatste uren tellen we af naar de komst van de ouders. “Ze zijn laat vandaag.” Ha, daar gaat de bel! Opluchting! Want natuurlijk zijn we dol op die kleintjes en natuurlijk vinden we het heerlijk om zoveel tijd met ze door te brengen. Maar een kou- en regendag vreet gewoon energie.
Na het vertrek van de kleinkinderen (“dag schat, nog een kusje, dagdag!”) vallen we uitgeput op de bank. Er moet nog opgeruimd, gestofzuigd, gedweild, gekookt en gegeten worden. Maar eerst even bijkomen, onderuit voor de tv. Voor we er erg in hebben, vallen onze ogen dicht.
“Wat voor weer wordt het morgen?”
“Het blijft in ieder geval droog en wordt niet zo koud.”
Hoera! Dat wordt een makkie.